4.6.07

Rona jako Gadjo Dilo

Rona Hartner, fot. Bettina Reihms
Rona Hartner, fot. Chacok
Rona Hartner, fot. Chacok

Obejrzałam ostatnio "Gadjo Dilo" Tony Gatlifa na TVP Kultura i zachwyciłam się. Ta stary, w kategoriach naszej, galopującej nowoczesności, film. Bodajże z 1997 roku. Gatlif - reżyser, pochodzenia algiersko-cygańskiego, żyjący od lat we Francji, znany z filmów o fabule, która jest pretekstem do kreowania nastroju, muzyki, pokazania trwania, innego rozumienia czasu niz wspomniana nowoczesność. Nazywany jest piewcą ostatnich Nomadów w Europie. Zrealizował wiele filmów, z czasem przestano się spodziewać od niego więcej niz pochwała dzikości, nomadyczności, lokalności.
Gdy w zeszłym roku miałam pojechać do Sewilli, zobaczyłam "Vengo" (2000) Gatlifa. Mimo że tylko ze śladową akcją, film ten powiedział mi przez nastrój i muzykę więcej niż mogłam się spodziewać: gdyby nie Gatlif, utknęłabym w mieście obcym i nie ujawniającym siebie mimo pozorów otwarcia - pokazującym tylko atrakcje turystyczne.
Mój zachwyt przy "Gadjo Dilo" dotyczy przede wszystkim Rony Hartner, aktorki z Rumunii, która zagrała w tym filmie Cygankę tak dobrze, że nikt się nie zorientował, że Rona Cyganką nie jest. Jej historia jest może nawet bardziej interesująca niż granej przez nią dziewczyny, Sabiny, pochodzącej z romskiej wioski pod Bukaresztem, która pojechała do Belgii ze swoim facetem, od którego w końcu zwiała. Rona jest pochodzenia grecko-ormiańsko-niemiecko-rumuńskiego. Po sukcesie w "Gadji Dilo", gdzie zagrała Cygankę, przeniosła się do Paryża. U Gatlifa grała kobietę dziką i wyzwoloną, którą wyczuwa, ze mężczyzna jej pożąda i sama go prowokuje, która nie boi się prostych, fizjologicznych odruchów, która jest emocjonalna i gwałtownie reaguje i jest... także obcą w swojej wiosce. Uciekła od swojego mężyczyzny, powróciła z Belgii. We wsi się z niej śmieją, a ona te śmiechy nawet prowokuje.
Stałam się fanką Rony, tym bardziej, że nie stroni ona od rocka i jest wokalistką jednej grupy. Popatrzcie na jej zdjęcia. Czy nie jest piękna? Dzika i piękna?
Strona Rony Hartner, z której pochodzą zdjęcia
Gatlif w ogóle wyszukuje interesujące kobiety do swych filmów. W jego ostatnim filmie gra Włoszka Asia Argento. Ostatnio widziałam ją w Arte, podcza podsumowania festiwalu w Cannes. Asia, młoda i dzika, łamie konwenanse. Usiłowała mówić po francusku, siedziała krzywo na krześle, wybuchała spontanicznym śmiechem, ciągle się wierciła i zrzuciła buty, bo ją cisnęły. Ale ta dzikość i spontaniczność nie przeszkadzają w pracy. Asia też jest rockową wokalistką. Do tego - właśnie wyreżyserowała film.

Rozstrzygnięcie konkursu na Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie

W Krakowie też tworzy się Muzeum Sztuki Współczesnej.

Właśnie rozstrzygnięto konkurs na zagospodarowanie budynków dawnej Fabryki Schindlera na krakowskim Zabłociu. Ta lokalizacja wzbudziła wiele kontrowersji, gdyż - mimo że są to atrakcyjne pofabryczne budynki, to obarczone nadmiernie historią Holocaustu i II wojny.
Jednak należy pamiętać, że nie są to autentyczne budynki z lat tragicznych wydarzeń, lokalizacja zaś jest znakomita, gdyż w dzielnicy, co do której i tak istnieją plany nowego zagospodarowania, łatwo jest osiągalna ze Śródmieścia, znajduje się bowiem zaraz po drugiej stronie Wisły, tuż za Kazimierzem.

Projekst zwycięski, autorstwa Włochów, Claudio Nardi i Leonardo Maria Proli z Florencji, wydaje się, najmniej zmieniał charakter zastanej przestrzeni.

W Krakowie w połowie czerwca (15.06.) otwiera się wielka wystawa "Wreszcie nowa", która obejmuje 4 kolekcji sztuki nowoczesnej, zbierane w Krakowie i która ma być przymiarką do kolekcji muzeum. Te kolekcje to: kolekcja Muzeum Narodowego, Bunkra Sztuki, Małopolskiej Fundacji Muzeum Sztuki Współczesnej oraz Muzeum Sztuki Współczesnej w Niepołomicach. Lokalizacja wystawy: Sukiennice, zaangażowani są m.in.: Prezydent Miasta Krakowa Jacek Majchrowski i jego Pełnomocnik ds Kultury, Janusz Sepioł.
Wystawę produkuje Bunkier Sztuki.

Informacja w "Gazecie Wyborczej"

"Wreszcie nowa"