Na co skazany jest krytyk?

No więc skazany jest na spóźnienia, i jeszcze na poczucie bezsiły, bo choćby nie wiem ile czasu dał sobie na napisanie tekstu, to i tak zawsze okazuje się go za mało. Do tego na oszukiwanie samego siebie. Krytyk ma nie tylko poczucie brakującego czasu, ale i dojmujące poczucie upływu minut, godzin, dni, które już nie wrócą. „Co ja wtedy robiłam, że jeszcze nie napisałam tego tekstu?” – myślę sobie i żałuję. Żałuję tych straconych chwil, sekund, minut, godzin, które rozciągania się w jakieś oceany tracenia czasu i nudy, bezproduktywnych rozmów, wgapiań się, włóczenia się, krzątaniny i wszystkiego innego. Myślę sobie co to za żenadę znowu odstawiłam, napominam się, że następnym razem już nie będę taka głupia i nie dam się pokonać lenistwu i nie zawiodę nikogo, a już najbardziej samą siebie. No i jeszcze dochodzi do tego cału ten dokuczliwy rytuał... Wymyślanie usprawiedliwień, wykrętnych odpowiedzi, co tu na przykład można jeszcze podać, ile razy może psuć się komputer? Uciekanie przed zbyt nerwowymi redaktorami… Wysłuchiwanie wyrzutów. Poczucie winy, zdziwienie jak można było, skoro miało się wszystko tak dobrze zaplanowane!

Tymczasem to jedno wielkie kłamstwo, mydlenie oczu, strach przed poznaniem prawdy. "Nie napisałam jeszcze tekstu" – ten refren będzie mi towarzyszył, obawiam się, do końca mej działalności jako krytyk. Bo przecież ja tego czasu, który niby trwoniłam, nie marnowałam. Do tego stopnia nie marnowałam, że czuję się niewolnicą laptopa. Cały czas pisałam, przekonana, że tym razem będzie dobrze, ale mając gdzieś z tyłu głowy pewność, że będzie jak zwykle.

Klątwa pustej kartki, pustego ekranu, lub co gorzej ekranu zapełnionego głupio prowadzi do przemożnej chęci ucieczki od nich. Panika. Niemożność skupienia się. Przekonanie, że nie wiadomo dlaczego tak bardzo chcieliśmy się zająć tym tematem, skoro nic nie mamy o nim do powiedzenia… Bywa, że pomaga pisanie kilka tekstów naraz. Prawie każdy ma te objawy w różnym natężeniu, prawie każdy krytyk, z tych, których znam, przeżywa męki związane z poczuciem winy, że nie zdążyli na czas.

Krytyk jest zdany na taki los. Ja sama nie potrafię pracować inaczej. Zawsze piszę dwa razy dłużej niż zamierzam. Ta reguła nie ma nic wspólnego z rzeczywistym czasem, jaki dzieli zamówienie od dostarczenia gotowego tekstu. Niestety. Tak jest świat skonstruowany, po prostu