Ekstrawagancje krytyka

Lubię czytać blogi kolegów krytyków. Zawsze miałam dojmujące poczucie samotności, tymczasem okazuje się, ze jest nas więcej (to zawsze szok na otwarciach wystaw typu biennale za granicą: jesteśmy liczną i malowniczą grupą zawodową - jednocześnie jednak łatwą do zidentyfikowania: kobiety mają zazwyczaj półdługie włosy, grzywki, jasne cery, czerwone usta, męzczyźni noszą się w sposób jeszcze mniej wyszukany, chodzi o to, żeby stosunkowo elegancką marynarkę i spodnie kolory czarnego zestawić ze sportowymi, markowymi butami)...
Nie zmienia to faktu, że w sumie większa solidarność odczuwam względem krytyków spoza Polski - wydają się mieć więcej zrozumeinia względem mojej postawy niż krytycy w Polsce. Krytycy w Polsce wydają się bowiem być zaczadzeni samą wizją siebie jako krytyka. Wystarczy przejść przez najświeższe teksty czy blogi. Co się rzuca w oczy, to nadmiar słów, niewrażliwość na sztukę. ambicja i jeszcze raz ambicja. Blogi są pisane jak oficjalne teksty do czasopism, a nie rodzaj zupełnie innej prezentacji, nieoficjalnej, dopuszczającej miejsce do wątpliwości, dialogu, dyskusji.
Nie chcę lansować Krytykanta, ale niech tam. Czepianie się ankiety z Arteonu o tym kto po Sasnalu jest dla mnie strzelaniem z armaty do myszy. Niestety tak. Brak znajomości twóczości omawianych malarzy, brak wrażliwości (typowa cecha polskiej historii sztuki - wrażliwość jest tam ostatnią rzeczą, której się wymaga), dziwne i nieadekwatne słownictwo. a przede wszystkim za duzo tych słów!

Nie lubię atakowania krytyki, bo niby gdzie ona miałab być lepsza, gdzie i dla kogo miałaby się rozwijać? Łatwo jest dowalać komuś z abstrakcyjnego punktu widzenia. Tak naprawdę jednak, krytyka w Polsce nie ma gdzie publikować, tak więc nie ma się ona gdzie rozwijać w starciu z (niechętnym sztuce współczesnej) czytelnikiem. Nie uwazam tego za wadę.
Poza tym gdzie jakaś zwartość naszego środowiska, samoobrona przed atakami z zewnątrz? Nie lubię walenia dla samego walenia, bo jest u nas wiele rzeczy do zrobienia bez czepiania się Stacha Szabowskiego, że pisze wg wymagań swojego pracodawcy. Ja uważam, że lepiej, żeby Szabłowski pisał teksty niż np. Andrzej Osęka. Wiadmo, ze tekst pisane dla gazety codziennej rózni się od wnikliwych elaboratów. Chociaz nie cierpię PIS i nie lubię Dziennika Axela Springera, to i tak uwazam, ze lepiej, zeby pisał o sztuce Stach Szabłowski niż jakiś jej wróg. Zawsze dziwiły mnie te kłotnie w naszym małym światku i kompletny brak świadomości wspólnego celu. Może wreszcie - nie mówię zebrać się i działać solidarnie, ale przynajmniej może w końcu nie przeszkadzać sobie wzajemnie.

Zdaję sobie doskonale sprawę, ze łatwiej jest przyczepić się do mnie z pretensjami, no bo w końcu "reprezentuję" instytucję. Łatwo więc mi udawać "niezalezność" sądów. Tej zalezności oczywiście, jestem świadoma, choć nie sądzę, żeby determninowała moje spojrzenie (jest raczej odwrotnie, jeśli w ogóle).

PS Jeszcze chciałam napisać, ale się nie zmieściło: uważam za rzecz bardzo cenną fakt, że krytycy odsłaniają po trochu siebie, Dlatego dziwię się, że polskie blogi są takie poważne, wysilone, to jest publicystyka, która powinna znaleźć się w pismach, a nie na prywatnych blogach...
Tymczasem gdzie mogą znaleźć swoje ujście rozterki krytyka? Jego niezdecydowanie, niepewność siebie? To jest właśnie to, czym pragnę zapełnić mojego bloga. Boję się, że w Polsce na takie ekstrawagancje nie ma miejsca... Moją zaś ideą jest ujawnianie siebie. Blog to nie jest gazeta!!!