Dekretowanie

Spotkałam się ostatnio ze zdaniem, że jako krytyk - dekretuję, że moje słowa mają siłę i moc sprawczą. Bardzo mnie to zaciekawiło, bo jako krytyk działający od 1989 roku nigdy nie spotkałam się ze swiadectwem tej mocy. Napisałam wiele tekstów, wielu z nich w ogóle już nie pamiętam, do wielu pewnie bym się już nie przyznała. Publikowałam w wielu tytułach, próbowalam nawet w prasie codziennej, przed którą zresztą nieustannie kapitulowałam, tak zresztą jak przed prasą pop-kulturową: nie potrafiłam się dostosować do jej wymogów.

Nieustannie towarzyszyło mi poczucie pewnego bezsensu działalności, działania na kompletnym marginesie tego, co interesuje społeczeństwo. Pamiętam zawsze wyraz twarzy znajomych, kiedy mówiłam im, czym się zajmuję: "aha, pisaniem."

Przekonanie o tym, że mam jakąkolwiek siłę dekretowania czegokolwiek wyraził ostatnio bardzo fetowany artysta, występujący z pozycji władzy, bo: popularny, opisywany, ceniony, dyskutowany, wystawiający w wielu dobrych i znanych miejscach, na dokładkę wspierany orzez najsilniejszą i najbardziej opiniotwórczą galerię w Polsce, wystarczy skrót: FGF. Gdzie ja ze swoimi skrupułami i nieśmałoscią, i brakiem międzynarodowych kontaktów, i z zerowym rozeznaniem w rynku sztuki mogę przystępować do konkurowania z nimi? Smiechu warte. Artysta, który - dodatkowo - reprezentował ostatnio Polskę w jej oficjalnym pawilonie na Biennale w Wenecji.

Słowa te wypowiedział Artur Zmijewski, którego bardzo cenię za... teksty i wywiady. Cały hałas natomiast wokół jego "Powtórzenia" z Biennale w Wenecji 2005 uważam za przesadny. Pewnie napiszę o tym. Na razie jednak muszę się zastanowić. Zastanawiam się juz zresztą od długiego czasu i zaden tekst mi z tego nie wychodzi.